de belletjestrekker

Het is prachtig weer. De zon schijnt volop, al heb ik wel een warme jas nodig. Samen met een buurvrouw wandel ik een wekelijks rondje in de buurt.
Ergens onderweg valt mijn oog op deze kat. Kijk ‘m daar nou eens zitten. Wat een perfecte plek heeft dat beest uitgekozen om te genieten van het lekkere najaarszonnetje. In het portiek, comfortabel zittend op de buddyseat van de motor. Ongestoord uit de wind, in de zon, wat valt er in een kattenleven nog meer te willen. Hij laat zich niet afleiden door twee pratende wandeldames. Veel te vermoeiend voor dit moment. Nee, laat ‘m maar lekker zitten. Hij komt de ochtend zo wel door. En als ie er genoeg van heeft, trekt ie gewoon aan de bel.
Vroeger kende ik een stel met een kat die aan de bel trok.
Zij hadden naast hun voordeur een gemetseld muurtje van ca. 1,50 m  hoog als afscheiding tussen de tuinen van de rijtjeshuizen. Een muurtje waar hun kat Loeder (what’s in a name?) regelmatig zat te mauwen om binnen gelaten te worden. Niet alle buren waren daar even blij mee, vooral  ’s nachts niet want de slaapkamerramen bevonden zich boven de voordeuren.
Op een dag pakte een van de kinderen het beest op en liet hem met zijn pootje op de bel drukken. Ze maakten er een spelletje van. Loeder vond het blijkbaar ook leuk, want zodra de kinderen er waren, zat ie al klaar.
Als een kat wil, leert hij snel. In no time had Loeder door hoe het werkte. En de bewoners? Nu baalden zij soms in plaats van de buren. Want er waren momenten genoeg dat ze het wel prima vonden dat Loeder zich  buiten uitkuurde. Maar ja, nu móesten ze wel gaan kijken wie er belde. Want wie weet wie er aan de deur stond…het kon Sinterklaas wel wezen.