Creatieve uitingen van Ellen Brouns
2014
mijn hoofd is
mijn hoofd niet meer
ik ben de weg kwijt
worsteling, strijd,
herkaderen,
verloren delen
vernieuwd.
2017
hetzelfde hoofd
andere inhoud
anders meer
Nieuwe Aanknopingspunten in mijn Hoofd
NAH anders
( Paneeltje, gemaakt in workshop Encaustiek bij Ruimte voor Kunst, 2017)
Oude delen uit mijn geheugen
blijven als geroezemoes
op de achtergrond aanwezig.
Ongevraagd
wil er een
of soms meer
nadrukkelijk de aandacht.
Niet meer in de schaduw
maar in de spotlight
vraag ik me
onzeker af
wat ik toch wilde zeggen.
Dat het voorjaar is, is wel duidelijk. Op het balkon lopen de planten uit, het kerstappeltje staat vol in bloei. Een enkel rood appeltje van vorig jaar geeft nog wat kleur tussen de wit-roze bloesems.
In de koolmeeshuisjes is het een drukte van belang. Er hangen drie huisjes. Een is er afgekeurd. Verkeerde kleur? Verkeerde plaats?
De twee anderen worden in bezit genomen. Ik kijk met bewondering hoe op de kleine ronde nestgaatjes wordt aangevlogen. Geen enkele keer stoten de vogeltjes hun koppie. Millimeterwerk op volle snelheid.
Al gauw ontstaat er gedoe tussen twee koolmezen. Blijkbaar willen ze allebei hetzelfde huisje. Of zitten ze te dicht op elkaars snavel en willen ze meer privacy.
Na een hoop herrie is het stil. Ik zie dat er één koolmees triomfantelijk op een stuk boomstam zit te pronken. Hij heeft de ander verjaagd.
Uit volle borst zit ik mee te zingen”: “Zie ginds komt de stoomboot.” Mijn broertje en zusjes zitten naast me op de bank. De kamer is warm en gezellig en op tafel staat warme chocolademelk te dampen. Onze hond “Droepie” dribbelt blaffend heen en weer. Met gloeiende wangen drink ik voorzichtig mijn chocolade. Mama vindt dat we nog een liedje moeten zingen. “En een beetje harder, anders komt Sinterklaas vast niet”, zegt ze.
Nog harder zingen we “Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht”. Midden in het gezang 
stokt het volgende woord in mijn keel. Buiten knarst het grind! Ik geef mijn broer een por. “Daar is ie”, en ik spring overeind.
“Niet waar”, zegt mijn broer. “Wat kan jij toch stom doen” en hij zingt verder.
De bel gaat. Ik ren naar de gang. “Zie je wel. Zie je wel” roep ik met overslaande stem. Met twee stappen ben ik bij de voordeur, grijp de deurknop beet en trek met een ruk de deur open. Springend en juichend van plezier roep ik “De zak van Sinterklaas. Kom dan kijken! Er staat een grote zak met cadeautjes!”
Hij kwam aangelopen over het pad. Hij keek op zijn horloge. Was hij te vroeg? Het was nog zo stil. Er ritselde een blad, hij hoorde het kabbelen van de beek. Een vogel krijste onheilspellend. Hij schudde met zijn schouders alsof hij iets van zich af wilde gooien. Hoe zou het zijn om Mario na zoveel jaren weer te zien op deze zo vertrouwde plek? Zijn hart bonkte
in zijn keel. Gespannen keek hij om zich heen, herkende de omgeving, maar toch leek alles zo anders.
Het pad kronkelde naar het kasteel dat verder weg leek dan daarnet. Hoe had hij zo stom kunnen zijn om hier op deze afgelegen plek af te spreken. Zo leuk was hun laatste ontmoeting nu ook weer niet geweest. De spanning in zijn lijf kreeg een randje angst.
Plots stond hij voor de poort van het kasteel, die uitnodigend geopend was alsof hij van deze afspraak wist. De roze springbalsemienen, die als sierlijke joffers over het water bogen als een soort welkom, leken onzichtbaar voor zijn blik. Hij zag hun schoonheid niet.
Tijdens het verwoorden van
mijn gedachten
en innerlijke verhalen
kan ik eindeloos in mijn hoofd verdwalen.
Als een toeristische route
door mijn brein
de hoofdwegen zo gemakkelijk verlaten.
Of van de hak op de tak
op een punt belandend
waar ik misschien niet wilde zijn.
De juiste weg
of die nog wordt gevonden?
Gedwarsboomd
Op een zijspoor gezet
Uitgerangeerd
Het spoor bijster
en toch …..
Ineens een uitweg
naar iets onverwachts
Ik sta stil
een nieuwe wereld
opent zich.
———————————————————————————————–
Flarden dichte mist
vullen mijn hoofd. Flarden
Een herinnering duikt op
als een zwart silhouet
van molenwieken
wachtend op zon en wind
’s ochtends langs de A-15
om zes uur naar mijn werk.
Langzaam wordt zichtbaar
wat ik dacht niet meer te weten.
———————————————————————————————–
De eerste zonnestraal
zoekt zijn weg
via het schilderij van mijn zoon
door het geslepen glas van de ruit
en spat op de witte muur
in een caleidoscoop
van kleuren
uit elkaar.
Het wordt een mooie dag.
Veertien treden
een nieuwe trap
nee, ik heb ze niet nageteld
daarvoor ben ik te snel
beneden.
“De Waterval” heet de trap
een keihard eufemisme.
Klaterend
val ik me bijna
te pletter,
roetsj mijn toekomst in
gebutst, gedeukt
en heel erg boos.
Waarom ik weer
gvd!
Zo’n dertig ogenparen
staren me vanuit de kantoortuin aan
zien me naar het eindpunt
denderen
van mijn hier en nu.
Niets aan de hand
zegt de arts.
Over anderhalf jaar
bent u weer helemaal de oude.
Nooit is een diagnose
zo aardig verkeerd
geweest.
Natte-straatgeluiden
komen binnen lawaaien
met een frisse tegenwind.
Een waterig zonnetje
priemt door de grafietgrijze wolken.
De kerstappeltjes staan
bloot zonder blaadjes
te blozen.
De koolmeesjes hebben
de pindazakjes geleegd.
Witte meeuwen schreeuwen luid
en scheren als lichtflitsen
door de donkere lucht.
De windgong klingelt zachtjes.
Het wil maar niet echt winteren.
Schrijven was een van mijn vele hobby’s. Schilderen, tekenen, mij creatief uiten in allerlei andere vormen ook. Dat heb ik mijn hele leven al gedaan. Voor de lol, of omdat er iets “uit” moest of verwerkt moest worden.
Na een ongeluk in 2014 met forse consequenties in mijn dagelijks leven, moest ik op zoek naar bezigheden die de vele lege uren van de dag konden vullen. Natuurlijk zocht ik het eerst in mijn “oude” activiteiten, maar al gauw bleek veel niet meer haalbaar te zijn.
Het afscheid nemen van veel voor mij vanzelfsprekende dingen – zoals een baan en de meeste hobby’s – bleek een aardige klus.
Maar het lukte en mijn nieuwe leven begon vorm te krijgen. Vanuit bestaande interesses ging ik op zoek naar andere invalshoeken.
Het idee ontstond om een blog te maken met mijn creatieve uitingen. Ik kon er mijn teksten in kwijt, maar ook mijn foto’s, tekeningen, schilderijen en andere werken. Vrienden hielpen met de basisopzet. Het verder invullen is nu aan mij, waarbij ik teksten en afbeeldingen gebruik die ik zelf gemaakt heb (tenzij anders vermeld).
Veel lees- en kijkplezier bij je bezoek aan mijn blog.
Ellen Brouns