Categorie: (korte) verhalen

Ze was de weg kwijt. De andere kinderen zag of hoorde ze nergens meer. Het groepje was uitgewaaierd in het dichtbegroeide bos. Hoe hard ze ook riep, niemand reageerde.
Uitgeput zakte op de grond. Terwijl ze steun zocht tegen een boomstam zag ze dat langs de wanden van een holle weg water naar een lager gelegen poel stroomde. Dit had ze nog nooit eerder gezien. Waar was ze toch?
De bomen en de struiken langs de helling boden haar nauwelijks beschutting. Overal lagen verdorde bladeren en dode takken. Rode en oranje zwammen en witte besjes staken fel af tegen alle groene en bruine tinten. Ze zag een grote zwarte veer die in haar ogen niet veel goeds voorspelde. Ze rilde.
In de weerspiegeling van de waterpoel werden de luchten steeds donkerder. Er stak een schrale wind op. Een schaduw vloog krijsend over. Er huilde een dier, een wolf? Ze wist het niet en werd bang. Ze kroop zo ver mogelijk in elkaar.  Ze had geen idee welke richting ze uit moest. Ze was moe, zo ontzettend moe. En had het zo verschrikkelijk koud. Ze zakte verder onderuit, sloot haar ogen. Eventjes maar, dacht ze angstig, ik moet wel blijven opletten.

*

De kinderen waren al spelend een eind van het dorpje afgedwaald. Op zoek naar lekkere vruchten en wortels raakten ze steeds verder uit het zicht. Ysandra vond het spannend, maar samen met haar vrienden durfde ze wel. Op blote voeten liepen ze verder richting het bos, de stoere Hraven voorop, af en toe stoppend om iets van de grond op te rapen. Hun geoefende ogen wisten precies welke schatten ze mee moesten nemen. Alles werd zorgvuldig in een buidel geborgen die aan een touw om hun middel hing.
Ysandra trok het touwtje om haar grof geweven kleed wat strakker. Ze greep naar haar hals om te voelen of haar zelfgemaakte versiersel er nog zat. Liefkozend gleden haar vingers over de aaneengeregen nootjes en gedroogde schilletjes en vruchtjes.
Ze bukte. Wat lag daar nou? Ze duwde de grashalmen wat verder uit elkaar. Ze zag resten van een gebleekt skeletje. Er lag een smalle spitse kop met veel tanden, een deel van de rugwervels, iets wat op een poot leek en wat botjes met een soort stekels. Een draakje? Ze kende de draken alleen uit de verhalen die de mannen bij het vuur vertelden als ze terug kwamen van een lange tocht. Zelf had ze er nog nooit een gezien, niet levend en niet dood. Voorzichtig zocht ze verder in het gras naar andere sporen.

Lees verder “Uit een vorig leven”

Tot ons beider plezier mag mijn kleinzoon van inmiddels 7 jaar weer komen logeren. Eerst in de vakantie en daarna wordt de routine van om de twee weken een weekend weer opgepakt.
Thuis had hij een wensenlijstje met wat hij graag wilde doen in de vakantie. Daar stonden wensen op als: naar de bioscoop voor de film van Paw Patrol, een stad van lego bouwen met papa, logeren bij oma. Leuke kleine wensen om te vervullen. Ook zijn broer had dezelfde film op zijn een wensenlijstje staan. Dus samen met oma naar de film, twee vliegen in een klap. Een bak popcorn op de knieën een flesje cola er naast, het kon alleen maar genieten worden. Dolenthousiast over het grote avontuur van de reddingsbrigade van Paw Patrol kwamen ze thuis.
De wens om samen met papa een stad van lego te bouwen werd ook vervuld. Mijn schoondochter had de grote eettafel leeg gemaakt zodat vader en zoon een paar dagen aan de slag konden. En dat deden ze!
Gestaag verrees er een stratenplan met torens, kastelen, en andere gebouwen, auto’s en  ingenieuze machines. Het was een drukte van belang.
Van het logeren bij oma werd na zo’n lange tijd van beperkingen een feestje gemaakt. Lekker lang luieren, iets waar ie normaal weinig last van had, stond nu hoog op het lijstje. Logeren op de bank, nog veel leuker dan in je eigen bed, kon natuurlijk ook. Rondom in de kussens, wat snoep  en drinken binnen handbereik, lag hij royaal te genieten. Lees verder “Het kusjestasje”

Buiten waaien de wolken in een stevig tempo voorbij. Het is frisser geworden, maar nog lang niet de temperatuur die voor deze tijd van het jaar gewoon is. Door de wolken piept een mager waterig zonnetje tevoorschijn dat af en toe fel oplicht en schel in mijn ogen schijnt.
Een associatie met de coronacrisis komt in mij op: Donker dreigende wolken die  in de blauwgrijze luchten tevoorschijn komen, zonnelichtpuntjes die er in verschijnen waardoor het weer beter lijkt te worden.

Ineens zie ik in de wolken een beeld. Dat is niets bijzonders, ik zie altijd personen, dieren, dingen in wolken. Een leuk spelletje met mijn kleinzoon.
Maar deze wolk is anders.
Ik zie een zwemmer die de borstcrawl doet en zich door de donkere wolk een weg baant richting de finish waar de zon volop schijnt. De zwemmer gaat koppie onder in de grijs-zwarte wolk om even later wat verderop weer boven te komen. Ik zie het beeld voorbij schuiven en de zwemmer al snel in de grijze brij verdwijnen. Hij komt niet meer boven. De wolken worden nog donkerder en zwaarder.
Lees verder “Symbolische wolken?”

Na een paar maanden rondgedobberd te hebben in het stuwmeer van de zorg, ben ik in de buurt van het “trapje” gekomen. Gelukkig ben ik een goede dobberaar, wat niet betekent dat de afgelopen maanden makkelijk waren. Integendeel. Toch was de keuze simpel: het hoofd boven water houden of verzuipen terwijl ik geen enkel zicht heb op wat er binnenin mijn lijf gebeurt, of problemen verergeren en mogelijk onomkeerbaar zijn of dat alle pijn ooit nog zal verdwijnen. Gelukkig is er niets levensbedreigends bij.
Er gloort verlichting aan de rand van het stuwmeer. Ik mag er uit.
Als eerste wordt er een noodzakelijke operatie gepland. Dat is fijn, want drie dooie vingers is geen pretje. Er is nog nooit zoveel serviesgoed gesneuveld als de laatste maanden. Schrijven, WhatsAppen, tekenen, het gaat allemaal nog lastiger dan voorheen. Om over de rest maar niet te praten.
Na de operatie mag ik zes weken mijn arm niet gebruiken. Er zijn ergere dingen, maar toch. Ben alvast aan het oefenen om de dingen met mijn linkerhand te doen, een uitdaging als je van nature rechts bent. Natuurlijk begonnen met koffiezetten, want dat is toch van levensbelang, nietwaar.
Een spijkerbroek aantrekken, rits dichtdoen en knoop vastmaken lukt ook al aardig. Uittrekken blijkt een makkie te zijn. Veters strikken? Vergeet het maar. Hoop op veel mooi weer, zodat ik mijn open schoenen met klittenband aan kan. Aardappelen schillen? Het worden heerlijke pasta-weken, dat weet ik nu al. Lees verder “Zorgen in coronatijd”

Het is stil op deze Paaszondag. Het is duidelijk dat veel mensen thuis blijven zoals gevraagd wordt door de overheid. Pasen met anderhalve meter afstand tussen mensen. Het is wennen.

De zon doet ook vandaag flink haar best. Het wordt erg warm voor de tijd van het jaar. Op mijn balkon gaan de eenjarige bloemen tegen hun natuur een tweede jaar in. Geraniums bloeien al als een beste en de Oost-Indische kers heeft al heel wat bloemknopjes die op uitbarsten staan. Dat wordt weer een roze-rood-oranje kleurfestijn. Een vetplant, ook veel te vroeg, wil niet achterblijven en showt haar gele bloemen. De clematis is nu al veel hoger het hek ingeklommen dan vorig jaar en de dwergsering heeft takjes vol geurende lichtroze bloemetjes klaar staan. De vijg waagt zich met haar eerste vruchtjes buiten het hekwerk om zo vol de warmte van de zon te pakken.
Mijn verroeste eend staat op de uitkijk en houdt geduldig de wacht.
Konijntjes huppelen over het grasveld, hun witte staartjes wippen op en neer. Een paar spelen tikkertje. Twee woerden proberen de aandacht van een vrouwtje te trekken. Vogelgeluiden, klapwiekend geruis van grote meeuwen, een schreeuw van een kraai, een ekster die kraaien bij zijn lekkere hapje weg wil houden, een paar snaterende eenden en ganzen. De grote dikke witte ganzen overschreeuwen alles met hun rumoer en kabaal. Wat kunnen die beesten toch een herrie maken.

Lees verder “Klein leed op de vierkante decimeter”

Vandaag is een bijzondere dag. Voor mij én voor mijn kleinzoon. Oma gaat op afstand helpen met thuisonderwijs. Hoe leuk is dat?

Door het coronavirus zijn de scholen al een tijdje dicht en moeten we op 1 ½ meter afstand van elkaar blijven. Om toch contact te houden heb ik al elke avond een voorleesmoment met mijn kleinzoon van 5 jaar. Eerst zijn we begonnen in de stapel gewone boeken. Sprookjes, verhalen van Annie M.G. Schmidt, Dikkie Dik, Vos en Haas, noem maar op.
Ik heb een flinke stapel uit de kast getrokken. Mijn kleinzoon telt elke dag de ruggen in de stapel, hoeveel boeken we al hebben gehad en hoeveel we nog moeten lezen. De dikke sprookjesboeken tellen extra mee.
“Oma, dat zijn wel honderd miljoen verhaaltjes”, glundert hij.
Oma heeft een grote boekenkast.

Met mijn mobiele telefoon op het boek gericht en bewegend boven de plaatjes lees ik het verhaal voor.  Aan de andere kant kijkt hij op de telefoon van vader mee. Soms lees ik een lang verhaal, de andere dag een paar hele korte. Dat vind ie nog ’t spannendst.  Fluisterend met zijn mondje verborgen achter zijn hand vraagt hij  “Oma, zullen we nog een verhaaltje doen?”  Gevolgd door “Sst, niet tegen papa en mama zeggen”. Hij is goed in onderhandelen en pakt oma zo in. Natuurlijk doen we nog een verhaaltje. Lees verder “Thuisonderwijs”

Wat doe je als je de deur niet meer uit mag? Als de gewone bezigheden niet meer mogelijk zijn? Daar kwam ik al achter toen ik me in 2014 door mijn NAH *) erg heb moeten aanpassen. De meeste dagelijkse bezigheden vielen weg en ik werd gedwongen andere wegen te zoeken. De alternatieven die ik bedacht lukten meer niet dan wel. Er bleef steeds minder over. Voor zo’n actief mens als ik werd dat stevig inleveren en dat kostte me veel moeite. Acceptatie was best een dingetje en heeft me jaren gekost. Al was ik aardig op weg, ik bleef tot voor kort het gevoel houden dat ik toch nog steeds zinnige dingen moest vinden om een paar van de vele nutteloze uren te vullen.

En dan ineens is er Corona CV-19. Een virus dat al die onbeschermde mensen als een smakelijke hap ziet waardoor het heel snel tot ongekende proporties kan groeien. Een virus waarvan we nog geen idee hebben hoe er mee om te gaan. Er worden steeds zwaardere maatregelen getroffen.
De meeste activiteiten stoppen, de Thuiszorg mag niet meer komen, het ziekenhuis annuleert afspraken, scholen, winkels en bedrijven sluiten, mijn vrijwilligerswerk is helemaal gestopt.
Mijn familie en vrienden blijven noodgedwongen op afstand en ik ook, want je weet maar nooit. Gezien mijn Lees verder “Een nieuw gevoel”

Ze zijn te vroeg dit jaar, bijna twee maanden zelfs. De kuifmezen en de koolmezen. Ze zijn aardig in de war van de hoge temperaturen al regent het wel pijpenstelen.
Is het dezelfde kuifmees van vorig jaar? Met een nieuwe vriendin? Wat zou er met de vorige gebeurd zijn? Er zijn maar weinig andere koolmezen te zien en van een ruzie over wie welk nestkastje mag gebruiken, is er deze keer dan ook geen sprake.
De kuifmees is druk in de weer met een koolmees. Ik had geen idee dat die kruisbestuiving mogelijk was. Ik dacht dat ze het netjes binnen hun eigen soort hielden. Maar grenzen lijken te vervagen. Multiculturele  mezen?

Kuifmees en koolmees, ik verheug me al weer op het verleidingsritueel. Toch blijkt dat dit jaar heel anders dan vorig jaar te zijn. Zou dat met het verschil in mezencultuur te maken hebben?
Hij probeert indruk op haar te maken door zijn vleugels wijd uit te spreiden. Zo lijkt ie groter en sterker. Dat is nog hetzelfde als vorig jaar. Maar iets nieuws: hij zweeft van het hekwerk naar een rieten tuinstoel en weer terug. Dat herhaalt hij talloze keren. Alsof je naar een tenniswedstrijd kijkt en de bal steeds moet volgen. Je krijgt er kramp van in je nek.  Zou de dame in kwestie waar al die capriolen voor worden uitgehaald daar ook last van hebben?
Het nestkastje heeft ze inmiddels wel geïnspecteerd. En goedgekeurd, want ze komt er steeds terug.
Ik ben benieuwd wat het gaat worden. Voorlopig wordt er nog geen takje of ander klein spul naar binnen gesjouwd. Grote schoonmaak heeft er ook nog niet plaatsgevonden. Lees verder “Van mezen en muizen”

Afgelopen week kreeg ik via een appje een foto uit omgeving Roermond toegestuurd.
Die hernoeming van de weekdagen vind ik zó leuk. Ik word er meteen vrolijk van. Het klinkt toch allemaal veel gezelliger. En kalmaandag is toch een prima woord voor de dag na zondag. De zondag die tegenwoordig vaak geen rustdag meer is en juist van een zindag tot een drukke dag van jewelste is verworden? Of de vrijdag die met alle vereenzaming, het steeds meer ieder-voor-zich toch best omgebogen kan worden naar wijdag? Wie die “wij” dan ook mogen zijn.
Ik stel me bij elke naam voor wat ik zou doen, hoe ik me zou voelen. Ook dat levert de nodige glimlachjes op. En hoe zou het zijn om voor het slapen gaan te bedenken hoe de volgende dag er uit zou kunnen zien. Ik zou nog lekkerder slapen, wetend dat dansdag er aan komt of wonderdag! Of wat denk je van een wensdag!
Schaterdag. Ik heb er nu al zin in.

Welkom aan de nieuwe week!

 

Mijn kleinzoon van vijf logeert een weekend bij mij. Steeds weer veel plezier en er is genoeg te doen. Hij heeft een enorme fantasie. Praat altijd onder het spelen en ik geniet van de verhalen die hij ongemerkt vertelt bij het spelen met Lego of met zijn autootjes. Andere favoriete bezigheden zijn naar de speeltuin gaan, helpen met brood of koekjes bakken, appelmoes maken,  tekenen of kleien, naar de kringloop of boodschappen doen. Je kunt met hem alle kanten op.
Hij is ook dol op boeken, we gaan regelmatig naar de bibliotheek en hij weet precies wat hij hebben wil. “Nee, oma, dat boek is saai” zegt hij met één blik op de kaft.  Uitleggen waar het over gaat, helpt niet,  het boek blijft saai. Hij zoekt zelf wel wat beters uit en vindt minstens vier boeken om voor de uitleen te scannen om daarna zelfverzekerd met een volle tas de bieb uit te stappen.
Verhaaltjes voorlezen is ook favoriet. Alhoewel hij tegenwoordig ook zelf op zijn manier “voorleest”. Prachtig hoe hij moeiteloos zonder enige aarzeling een heel verhaal vertelt alsof hij alle woordjes werkelijk kan lezen. Hij gaat er ook echt voor zitten.  Soms leest hij mij voor, soms de poppen Buurman en Buurman.

Lees verder “Post?”