Auteur: Ellen

Er staat een doos naast
een kop koffie op tafel.
Het deksel dichtgebonden
met een kleurig koord.
Voorzichtig maakt hij hem open.
Het verleden kijkt hem aan.
Enveloppen met het onhandige
handschrift van opa.

Opa was dyslectisch.
Woorden waren voor hem
geen verzameling letters.
Elk woord was een plaatje.
Taalbeelden
uit een verleden.
Zo tastbaar dichtbij.
Wat een schatten
voor hem bewaard gebleven.
Voorzichtig pakt hij
met licht trillende hand
de eerste envelop.
Dan de volgende.
En nog een
en nog meer
alles wil hij bekijken.

Schots en scheef
geschreven brieven
met of zonder doorhalingen
of iets ertussen gekriebeld
soms met moeite binnen de regels.
Kaarten, zelf getekend.
Vakantiekaarten,
foto’s met uitleg op de achterkant,
post-it kattenbelletjes.
Een gebruiksaanwijzing voor het zetten
van koffie voor een vriendin van oma.
Een deelnameformulier
met tekening voor een wedstrijd
tuinontwerpen.
De allereerste e-mail.
Cassettebandjes,
glinsterende Cd-schijfjes.

Met een brok in zijn keel
leest, bekijkt en voelt hij
de berichten uit het verleden.
Die opa toch.

De zomer is zo goed als voorbij. Nog wat opvliegers en dan begint het af te koelen. Dat mag ook wel na al die tropische hitte. Nu maar hopen dat er een bonte-kleuren-herfst komt met wat lekkere regenbuien, want de natuur heeft het  water hard nodig.
Dat het ’s morgens al frisser wordt, is te merken aan de spinnenwebben die er zo her en der al hangen. Aan de linkerbuitenspiegel van mijn auto zie ik zowat elke dag een prachtig spinnenweb met spin. Ik verwijder hem of haar (ik heb geen verstand van spinnen) vriendelijk want ik merk  dat ik er tijdens het rijden door afgeleid word, door dat fladderend ding met dat spinnetje. De volgende ochtend zit er weer een spin in een prachtig nieuw web. Dat herhaalt  zich een paar dagen achter elkaar en ik verbaas me erover dat er elke dag weer een spin is die bedenkt dat mijn spiegel een goede hangplek is voor een web. Of om te bungeejumpen.
Het spinnenweb kan veel hebben. Ook met 120 km blijft ie nog aan de buitenspiegel kleven. De spin is wel zo slim om dan naar een veiliger plek te kruipen. Ik zie niet waar hij blijft.  Misschien toch weggewaaid.

Lees verder “Ongevraagde lifters”

Het is mooi weer en erg warm voor de tijd van het jaar. We zoeken wat verkoeling in het bos. Er is een groot dennenbos dat er donker en onheilspellend uitziet. Goed voor enge verhalen over spookridders en dwaallichtjes. Maar het stoere jochie aan mijn hand voelt vandaag meer voor de machtige beukenbomen met hun vriendelijke kleuren. Spannende verhalen komen wel een volgende keer, als het wat donkerder is in het bos. Dan is het pas echt eng want dan komen de spoken, nimfen en andere zweefwezens er bij. Nu zijn ze nog ver weg en niet half zo eng als hij ze later zal vinden. Hij houdt wel van goed griezelen. Lees verder “Van kabouters en koeien”

Het is zondagmorgen zes uur. De regen komt gestaag naar beneden als een transparante grijze vitrage. Het is warm. Bloemen laten hun kopjes hangen. Zoveel nattigheid was nou ook weer niet de bedoeling. Vogeltjes houden zich gedeisd. Zelfs de kat waagt zich niet verder dan zijn snorharen naar buiten.
Het is windstil. Geen blad wiegt, geen zuchtje in de bomen, het water rimpelloos. Alleen de regen fluistert tegen de wereld alsof ze bang is die te wekken.

George Michael vult de kamer. ‘I will be the one who loves you till the end of time’.  Er schuift een sarcastische glimlach over haar gezicht. “Belachelijke tekst. De partner van Michael was al lang dood en hij had toch weer een nieuwe partner. Hoezo, till the end of time?”
Lees verder “Grijze salsa”