“In mei leggen alle vogels een ei.” Hoewel het nog april is, lijkt het er op dat er eitjes zijn gelegd en dat er gebroed wordt. Het zal wel door het warme weer komen dat ze zo vroeg zijn..
Begin mei zijn er jongen want ik zie twee vogels af en aan vliegen met in hun bekjes kronkelende rupsjes. Elke minuut een voedselvlucht.
Ik heb bewondering voor de beide ouders. Wat een werk hebben die aan hun kroost.
’s Morgens rond half zes vliegen ze voor het eerst uit en dat gaat de hele dag door
tot een uur of acht. Alle bomen en struiken worden afgestruind op zoek naar voer. Er lijkt geen moment pauze te zijn.
De koolmees blijkt een kuifmees te zijn. De veertjes op zijn kopje staan rechtovereind. Het is een grappig gezicht. Zo’n woest koppie, het lijkt wel een punker. Luidkeels laat hij weten dat hij voor de deur staat met een nieuwe lading eten.
Even later zie ik beide mezen tegelijk op het gat aanvliegen en ieder met een scherpe bocht de andere kant op zwenken. Pffft, een botsing voorkomen. Hoe krijgen ze het met deze snelheid voor elkaar. Op een tak zittend lijken ze af te spreken wie eerst naar binnen mag. En daar gaan ze weer. Het is een goed geoliede machine.
Ik kan het niet laten, ik moet even gaan kijken. Als beide mezen wegvliegen, loop ik snel naar het kastje, klim op een trapje dat ik al klaar heb staan en haal het dakje er af. Het gepiep
van de jongen stopt abrupt. Ook al hebben ze honger, instinctmatig weten ze dat ze zich koest moeten houden.
Ik zie een nest vol donkere veertjes. Gele randjes markeren de bekjes. De ouders, die intussen terug zijn gekomen, zitten luid piepend op het hek in paniek te kijken wat ik daar doe. Snel maak ik een foto en sluit het kastje weer. Een tel later begint het gepiep om voedsel, ze voelen zich weer veilig. De rust wordt hersteld en de voedselvluchten hervat.
Op de foto tel ik zeven snaveltjes en ik vraag me af hoe dat in het nest moet passen als ze groter zijn. Hoeveel zullen er de eindstreep halen.