Mijn voorleesstem

Sinds corona ons land overviel en we steeds minder mensen mochten of konden zien, lees ik mijn kleizoon van toen vijf jaar elke avond voor via Facetime. Later kwam daar nog thuisonderwijs bij. Mijn kleinzoon woont ca. 25 km bij mij vandaan. Het was daarom een mooie oplossing, die hopelijk tijdelijk zou blijken te zijn. Wat het thuisonderwijs betreft was dat inderdaad zo. Maar het voorlezen beviel zo goed dat we dat erin gehouden hebben. Tot op de dag van vandaag lees ik hem voor, vlak voor het slapen gaan. Soms heeft ie geen zin in een verhaal, dan wil hij “gewoon” kletsen.
Wel zijn er een paar avonden vervallen, want per slot gaat Legomasters of Holland Got’s talent wel voor. En als hij van judoles komt, is het vaak al te laat, hij moet de volgende dag toch ook weer naar school.

’s Avonds, als hij net gedoucht heeft en zijn tanden gepoetst, stelt vader of moeder de telefoon in op het Facetimecontact.
Ik zie een schaduw voorbij flitsen. “Omi, schrok je? vraagt een lachende stem. En met een “Dat was leuk, hé?” ploft hij op zijn hoogslaper, recht voor de camera. Er verschijnen twee heel ondeugende ogen in beeld. Hij nestelt zich in zijn kussens. Hij is er klaar voor.
Ik begin met het voorlezen uit de boeken van Pinkeltje. In de kringloopwinkel heb ik er een paar op de kop getikt. Hij vindt de verhaaltjes en de tekeningen prachtig. Wat me verbaast, want hij is meer van de Lego Ninjago en de Pokémon tekenfilms.
Na een hele serie Pinkeltjes, lees ik hem een boek van Mus & kapitein Kwaadbaard van Kevin Hassing voor. Een geweldig verrassend verhaal vind ik het. Bij de eerste hoofdstukken dacht ik nog, kan ik dit wel voorlezen, zo vlak voor het slapen gaan. Verhalen over piraten, dorpen die aangevallen worden, schepen die vergaan. Maar de schrijver heeft zijn fantasie zo gebruikt dat het nergens echt eng wordt. Mijn kleinzoon ligt zich al te verkneukelen als Kromme Kareltje in beeld komt. Een mannetje dat zo krom is  dat ie niet meer rechtop kan staan, zijn rug als bijzettafeltje laat gebruiken en het heerlijk vindt om wonden dicht te naaien. Kortom Kareltje verheugt zich op de gevechten, want dan kan hij deze vreemde hobby uitvoeren. Mijn kleinzoon verheugt zich met hem mee.

Kortgeleden werd ik zelf geveld door corona. Hoewel flink ziek, wilde ik hem zijn pret, maar ook die van mij, door corona niet laten ontnemen. Het leverde hem nog veel meer plezier op. “Omi, je stem…, je piept, je lijkt wel een baby. Kapitein Kwaadbaard kan écht niet zo klinken. Of Kleine Kareltje. Je voorleesstem is helemaal weg.”
Na elke zin die ik probeer te lezen, proest hij het uit, verdwijnt onder zijn dekbed. Hij schatert het uit, roept papa erbij. “Papa, moet je oma’s stem horen.” zegt hij gierend van de lach. Ik moet zelf meelachen, maar blijf dan bijna in een hoestbui steken. Ik lees deze keer maar een kort stukje voor. Het is welletjes voor vanavond. Nog steeds gniffelend en met pretogen moet hij zijn best gaan doen om te slapen. Of dat gaat lukken…