Het gedicht uit 2018 over een van de vele gevolgen van de val van een trap op mijn werk in 2014, waarbij ik onder andere niet aangeboren hersenletsel (NAH) opliep, wordt door St. Hersenz ook in hun nieuwe brochure geplaatst.
Ik ben trots op dit gedicht. Trots omdat ik veel heb overwonnen, me weer kan uiten en “mijn taal” teruggevonden heb. Een cursus gedichten maken werd de ingang naar de route van het herstel van mijn taalgevoel en een stuk creativiteit ( in zeer brede zin).
Het was een traag traject. Voor de eerste zinnen op papier stonden… het duurde eeuwig, leek het. Voor de val was ik snel. Van een haas naar schildpad, een metamorfose van jewelste.
Mensen met NAH, in al zijn vormen, lieten weten dat ze herkennen wat ik schrijf en dat het ze handvatten geeft om uit te leggen wat het betekent om NAH te hebben, zeker als je er aan de buitenkant weinig van merkt. Hun reacties motiveren me op momenten dat ik ‘vast’ lijk te zitten.
Wat er binnen in mijn hoofd gebeurt weet niemand. Maar ja, ik heb vroeger bij de ANWB gewerkt, dus wie kan er beter een toeristische route in mijn hoofd maken dan ik? Ik ben er goed in goed geworden.
“Je praat zo normaal ” en “Je ziet er niks van.” hoor ik regelmatig. Gelukkig wel, denk ik dan, het was immers veel erger. Het kan nog steeds beter, al zit dat er nog nauwelijks in. Millimeterwerk noem ik het, die trage vooruitgang. De grenzen liggen dichterbij dan voorheen. Al jaren geven anderen de leeftijd de schuld, iets waar ik altijd tegenin ging omdat het voor mij voelde als ontkenning van wat er met me aan de hand was. “Iedereen vergeet wel eens wat, toch?” Nu laat ik het maar zo. NAH, het valt steeds minder op tussen de leeftijdsgenoten, al ben in ondernemend, nieuwsgierig en leergierig gebleven en houd ik nog steeds van uitdagingen. Gelukkig zijn die er genoeg. En… over het algemeen worden schildpadden oud. Tijd om nog veel te doen.
Mijn toeristische brein
Tijdens het verwoorden van 
mijn gedachten
en innerlijke verhalen
kan ik eindeloos in mijn hoofd verdwalen.
Als een toeristische route
door mijn brein
de hoofdwegen zo gemakkelijk verlaten.
Of van de hak op de tak
op een punt belandend
waar ik misschien niet wilde zijn.
De juiste weg
of die nog wordt gevonden?
Gedwarsboomd
Op een zijspoor gezet
Uitgerangeerd
Het spoor bijster
en toch …..
Ineens een uitweg
naar iets onverwachts
Ik sta stil
een nieuwe wereld
opent zich.
Voor de val was ik snel. Van een haas naar schildpad, een metamorfose van jewelste.
Dit stukje vind ik zo mooi, zo beeldend.
en ten slotte: ach schildpadden worden oud.
Ook zo’n mooie zin. Heel berustend aan de ene kant, maar ook acceptatie en dan kun je weer verder. Veel humor en lichtheid, knap hoor.
Hoi Isabelle, ben erg blij met je reactie. Dankjewel !
Een mooi gedicht Ellen, alsook een fraai geschreven inleiding!
Geweldig voor je dat je de taal weer hebt gevonden.
Dank voor je complimenten! Inderdaad is het fijn om “mijn taal” weer gevonden te hebben en me weer beter te kunnen uiten.
Nu nog het schilderen, want dat blijft ook maar kriebelen ;).
Mooi verwoord Ellen!!
ik wens dat je de nieuw gevonden wereld ‘met volle teugen’ kunt gaan verkennen en genieten.
Dank voor je compliment en goede wensen!