Ik heb nooit iets met aquarel gehad. Jaren geleden heb ik mijn eigen stijl ontwikkeld: een combi van acrylverf, pastelkrijt en houtskool. Door mijn NAH lukte schilderen helemaal niet meer. Het was frustrerend maar alle pogingen met of zonder les mislukten. Wat ik aan beelden in mijn hoofd had, kreeg ik mijn vingers niet meer uit.
Met heel veel pijn in mijn hart heb ik begin dit jaar bijna al mijn schilderspullen opgeruimd en vrienden blij gemaakt met de potten verf, schilderdoek, e.d.. Potloden en houtskool hield ik wel zelf. Ik wilde proberen dit jaar weer Nieuwjaarskaarten te maken.
En toen, tot mijn verbijstering, kwam in het voorjaar de vraag van goede vriend Philip of ik een aquarel voor hem wilde maken. Iets in de trant van de Waterlelies van Monet of een schilderij van Malcom Coils.
“Dat kan ik helemaal niet, dat heb ik nog nooit gedaan, het is zo’n beetje de moeilijkste techniek die er is. Je legt de lat wel hoog hoor met Monet. Van Malcolm Coils heb ik nog nooit gehoord, maar ik ga wel eens kijken op internet.”, beloofde ik hem.
Nieuwsgierig zocht ik Malcom Coils op. Hij bleek verrassend mooi werk te maken. Ik koos een voorbeeld uit, een dorpje met een strandje..
Bij de Action wat simpele aquarelverf gekocht. Ik wilde er niet teveel geld aan uitgeven, ik had er immers weinig vertrouwen in dat het wat zou worden. Na veel geklungel belde ik Philip. “Het gaat niet lukken, Philip. Het spijt me enorm, maar ik moet je de “opdracht” teruggegeven.”
De gedachte dat ik mijn goede vriend moest teleurstellen, bleef in mijn hoofd rondzingen. Het begon te irriteren. En te kriebelen. Ik móest er iets mee.
Op de website van de SAS, een seniorenclub in ’s-Hertogenbosch, kwam ik een mogelijkheid van schilderen en tekenen tegen en meldde me aan. Er was nog één plaats vrij. Voor mij dus! Het moest zo zijn.
Aan de docent uitgelegd wat ik wilde en begonnen aan de waterlelies van Monet. Het werd dus niks. Ik snapte maar niet wat de docent uitlegde. Zelfs met de op de telefoon opgenomen aanwijzingen kwam ik er niet uit.
Een ander schilderij gekozen. Tot mijn stomme verbazing stond het vrij snel op papier. Het gemak waarmee dat gebeurde, verbaasde me enorm. Omdat de kleuren mislukten, heb ik maar een eigen draai aan het tafereel gegeven.
De docent was tevreden, dus ik ook.|
Ik heb de smaak te pakken. Een volgende schets staat al op papier en ik heb me zelfs aan een portret gewaagd, iets wat ik nooit eerder gedaan heb. Mensen herkennen het gezicht wat nu in grijstinten op papier staat. Er moet er nog heel veel aan gebeuren, zoals kleur toevoegen. Een nieuwe uitdaging.
Na jaren zoeken blijk ik – dank zij Philip – zomaar een nieuw talent aangeboord te hebben. Wat kan het leven met Niet Aangeboren Hersenletsel toch ook leuke verrassende wendingen krijgen.
Prachtig Ellen en leuk een hobby erbij!
Inderdaad Koosje, ik ben achteraf erg blij met het verzoek van die vriend. Anders was ik nooit op het idee gekomen om te gaan aquarellen.
Dank voor je compliment.
Wat een eer dat ik in jouw blog een rolletje mag vervullen. Ik vind het ook fijn dat door een vraag aan jou, jij die nieuwe weg bent ingeslagen en allerlei nieuwe dingen ontdekt. Chapeau!
Philip
Hey Philip,
jouw rol in dit gebeuren kan ik toch niet zo maar achterwege laten! Ben zo blij, nu, dat je die vraag toen gesteld hebt.
Vandaag weer wat op papier gezet, dus wie weet wat er allemaal nog uit de vingers komt. Van schilderen met acrylverf komt niets meer terecht. Zo apart…
Ohhhhhh, prachtig en compliment, super gedaan en ik bewonder de schoonheid en aantrekkelijkheid van het schilderij, je werk. Mooi gedaan.
Hoi Parviz, wat een heerlijk bericht! Dankjewel voor je reactie.
Hallo Ellen, is
Grappig, ik heb die Malcom Coils opgezocht en ik moet zeggen dat jouw schilderij veel mooier is dan die van hem. De kleuren zijn subtieler, de compositie mooier, dus jouw vriend Philip mag wel in zijn handjes knijpen. Ik begrijp dat je het schilderij kado gaat geven, vind je dat niet moeilijk? Zo goed gelukt en nu weggeven…..?
Ik zou zeggen ga zo door, het geeft je zoveel plezier. Ook knap dat je de kans gegrepen hebt!!!!
Wat leuk dat je mijn schilderij mooier vind. Tja, Philip moet nog even afwachten… hij weet nog niet wat ik voor hem in petto heb. En ik ook niet, ha ha.
Ga meerdere schilderijen maken. Een schilderij cadeau geven vind ik nooit moeilijk, zelfs niet als het super gelukt is, omdat het vaak met een speciale reden voor iemand gemaakt is.
Dank voor je complimenten!
verborgen luikjes in je hersenen gaan open en daarmee een nieuwe wereld
wat mooi dat je op ontdekkingsreis bent
en wat n mooie ‘plaat’ !
Het is een verbazingwekkende reis.
Dank voor je mooie reactie.