Hotspot

Een paar weken geleden nam ik deel aan een schrijfcafé met als thema “De kunst van het tevreden zijn”. Het blijkt een erg breed onderwerp te zijn en het levert een scala aan teksten op. Het thema  blijft nog weken in mijn hoofd rondzingen en ik besluit er iets voor op mijn blog over te schrijven.
Een van de eerste dingen die me te binnen schiet, is een geluksmoment van jaren geleden.
Niks zaligers dan met een kop koffie zaterdagochtend om 06.00 uur in de vroege morgenzon, als iedereen nog slaapt en alleen de vogels, de kat en ik wakker zijn. Ik hoor het zingen van de vogels, ruik de ruisende regen op het bladerdak waaronder ik lekker droog zit. Mijn krant knispert in mijn handen. De kat ligt hoog en  droog “boven mij” op de smalle houtdelen van de schutting,  zijn kop reikhalzend naar de zon gericht. Hij spint van tevredenheid,  ik  geniet met volle teugen. Hoe blij en tevreden kun je met zoiets simpels zijn? Het voelt als een mooi levenscadeau op mijn persoonlijke hotspot daar in de tuin.

Inmiddels wat jaren verder, woon ik niet meer middenin de bossen. Mijn persoonlijke hotspot is door een volgende bewoner veranderd in een betegelde tuin met een enkele betonnen bloembak. De nieuwe natuur in veel tuinen.

Mijn persoonlijke hotspot heeft net zulke ingrijpende veranderingen ondergaan. Het ruisende bladerdak is ingeruild voor een inpandig balkon op het zuiden waar de regen nauwelijks grip op heeft. Comfortabel genoeg om al vroeg in het jaar buiten te ontbijten, koffie te drinken of zo maar naar alle taferelen op straat te kijken.
De plantenzee van voorheen is ingeruild voor een balkon vol planten, waar de klimmers blij zijn met het hekwerk dat oorspronkelijk bedoeld was om de kat “binnen” te houden. Uitzicht op het gemeentegroen, waar ik van mag genieten, maar het onderhoud niet heb.
Elk voorjaar is het balkon even verboden voor mijn koffiemoment. De kuif- of koolmezen hebben het dan overgenomen voor het grootbrengen van een stel jonkies. Na alle noeste arbeid lijkt de rust teruggekeerd. De jongen hebben hun eigen weg hebben gevonden, het balkon is weer voor mij alleen. Stil is het dan nog niet. Eerst storten de meeuwen zich op het brood dat vanaf de balkons naar beneden komt. Later op de dag beginnen de Echte Bossche kikkers zich te roeren en ook de ganzen laten zich niet onbetuigd.

Ik droom weg, overzie allerlei gebeurtenissen, grote en kleine. Wat een lef heb ik toch steeds weer gehad om buiten mijn grenzen te stappen, zinvolle probeersels te plannen, andere afslagen of onzekere paadjes te nemen. Ook al vind ik dat vaak eng, nog twintig of dertig jaar met ontevredenheid en nutteloosheid te moeten leven lijkt me een ramp, al blijft er wel steeds minder over om alle lege uren te vullen.
Maar toch,  er wordt veel gepraat over dé eenzame oudere die ik nu toch eigenlijk behoor te zijn. Hoezo is een alleenstaande oudere per definitie eenzaam? Ha, ha, dan kennen ze de Brounsen nog niet. Die gedachte levert me een energieboost op waar Redbull niet tegen op kan.
Volgende week start De Zomerschool weer. Ik heb me aangemeld voor iets met schilderen, maar ook voor het smartlappenkoor. Voor de Zomerschool heb ik zeker geen Redbull nodig.