In de ban van…

De wasmachine draait lawaaierige toeren. Ze is nerveus. Ze kijkt de kamer nog eens rond. Ja, alles ziet er netjes uit.
Een bekende blauwe auto stopt voor de deur. Snel loopt ze naar de achterdeur. “Hallo Eva, alles goed?”
“Ja, en met jou Renske, en Peter en de kids? Hier, een bloemetje voor jou.”
Stroef mompelt Renske een dankjewel, haalt diep adem en zegt ”Ga maar vast naar binnen dan schenk ik koffie in, daar heb je vast wel zin in na zo’n lange rit.”
“Ja, hm, lekker” zegt Eva en loopt door naar de kamer. Ze denkt terug aan het telefoontje van vorige week. Ze was zich rot geschrokken. Renske kampt met een flink alcoholprobleem, dat weet ze,  maar met zo’n dubbele tong en zo warrig had ze haar nog nooit horen praten. Ze verstopt flessen bij de buren in de heg,  haar bankpas is geblokkeerd, had ze van Peter gehoord.

En nu zit ze hier in een blinkend gepoetste kamer. Een koude rilling loopt over haar rug. Dit is niet de vertrouwde omgeving die ze kent van haar talloze bezoekjes in de afgelopen 25 jaar. Oké, Renske had altijd al een super gepoetst huis, daar is ze veel beter in dan zijzelf. Maar de sfeer is weg, geen Oudhollandse gezelligheid meer met versgebakken taart. Terwijl ze op de bank gaat zitten, voelt Eva haarscherp het ongemak dat in de kamer hangt.
Renske komt met de koffie binnen. Eva ruikt een vieze geur, de lucht van verschraalde alcohol die het lijf van Renske uitwasemt. Het maakt haar misselijk. Ze kijkt naar haar beste vriendin alsof ze haar nu pas goed ziet. De dieprode vlekken in gezicht en hals, haar opgeblazen gezicht, de nerveuze bewegingen, het schichtig wegschieten van haar ogen en wat is ze mager geworden sinds ze haar gezien heeft.
Maar al gauw gaat het gesprek over koetjes en kalfjes. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Gewoon twee vriendinnen gezellig aan de koffie.
Na meerdere kopjes koffie besluit Eva dat het welletjes is met dit behendig om de hete brij heen dansen.
“Hoe is het nu écht met jou?” vraagt ze, Renske strak aankijkend, “want ik ben wel heel erg geschrokken toen ik jou vorige week zo aan de telefoon had.” Eva betrapt zich er op dat ze het woord ‘dronken’ niet over haar lippen krijgt. Trut, zegt ze zachtjes in zichzelf terwijl ze op een antwoord wacht.

Renske haalt diep adem, aarzelt, waar moet ze beginnen? Er is zoveel gebeurd de afgelopen jaren. Zoveel onuitgesproken, teveel geheimen. Hun vriendschap verraden. Weer haalt ze diep adem. Ze besluit als vanzelf Eva af te schepen met een paar halve waarheden, de hele is  teveel. Ze schrikt van haar eigen gedachten, maar ze moet toch iéts zeggen.
“Je hebt gelijk, Eva, dat was niet zo best. Maar ik heb een kliniek gebeld, écht. Daar kunnen ze me helpen, behandelen ze mensen met mijn problemen. Volgende week heb ik mijn eerste afspraak met… Ik ben de naam al weer kwijt. Ik kan zo niet doorgaan, daar ga ik zelf aan kapot en mijn gezin ook. Hoe heeft het ooit zover kunnen komen”, verzucht ze.
Eva kijkt haar vriendin aan. Nergens hoort ze het woordje alcohol of drank. Renske ontwijkt haar blik.

Het beeld van het grote theeglas, gevuld met witte wijn zodat het er uitziet als een glas kruidenthee, komt als een film in slow motion voorbij. Ze hoort hoe hol de woorden van Renske klinken, als een leeg vat waar de galm van het verleden in rondzingt. Intuïtief weet Eva dat ze haar vriendin voorgoed verloren heeft aan iemand die haar volledig in zijn greep heeft. Korsakov is zijn naam.