Guilty Pleasure

Mijn keukenklok had het een paar maanden geleden al begeven. Aan vervanging kwam ik maar niet toe, mede door corona. Veel winkels waren gesloten en eerlijk gezegd was ik ook voorzichtig met boodschappen doen. Ik kon teveel vakjes aanvinken op het lijstje ‘behoort ja/nee tot de kwetsbare groep’. Het werd een keiharde ‘ja’. Daar kwam  nog bij dat een keukenklok nou niet de meest noodzakelijke levensbehoefte is. Sindsdien houd ik met de klok van de magnetron de tijd bij als ik aan het koken of bakken ben. Geen wereldprobleem, maar toch best lastig, want ik sta dan met mijn rug naar het display toe.
De oplossing is natuurlijk simpel: koop een nieuwe klok. Alleen… dan wordt het ineens minder simpel. Hoewel er klokken genoeg in alle soorten en maten zijn, is wat ik mooi vind vaak écht te duur. Boven de
€ 50,00 voor een simpel keukenklokje vind ik een verre van leuk, ik heb het er gewoon niet voor over.
Online rondkijkend wat er zoal in de aanbieding was, kwam ik zowaar iets tegen waarvan ik dacht: hmmm, die is grappig én betaalbaar.
Hoewel ik ‘m niet “live” had gezien bestelde ik de klok meteen. De prijs maakte het risico van een miskoop waard. Had ik de klok wel in mijn handen gehad, dan had ik hem waarschijnlijk nooit gekocht, ondanks die prijs. Maar wat een guilty pleasure had ik dan gemist!

De bezorger gaf het pakket met een wel erg brede grijns af, waarbij ik meteen dacht, hier klopt iets niet. Dat bleek: er zat een Post.nl sticker op:  “Helaas is uw poststuk incompleet en/of beschadigd. We hebben uw poststuk opnieuw dichtgemaakt, zonder de inhoud te bekijken. Onze excuses voor het ongemak.”
Ik schoot in de lach. Het was onmogelijk om de inhoud niét te bekijken. De verkoper had niet eens de moeite genomen er een fatsoenlijk pakketje van te maken. De klok was bevestigd op een dun karton, het geheel omwikkeld met plastic vershoudfolie, de adressticker zat op de onderkant. Verder zat niets er bij, geen factuur en geen gebruiksaanwijzing. Zo recht uit de winkel opgestuurd. Ik bedankte de bezorger dat het hem gelukt was dit pakketje toch nog zo compleet met een onbeschadigde inhoud af te leveren.

Zonder enige vorm van een gebruiksaanwijzing begon ik aan het betere uitpak- en ophangwerk. Alles aan de klok was vreselijk nep, gammel (een plastic taartvorkje is steviger dan dit plastic bestek) en eigenlijk het geld niet waard. Maar geef toe: wel mooi van lelijkheid.
Na een hoop gepruts en wat krachttermen hing hij op zijn plekje aan de muur, een mooi zacht tikkend geluid makend. Dat dan weer wel.

Met een big smile het liedje van John de Bever “Jij krijgt die grijns niet van mijn gezicht” neuriënd, loop ik nu steeds de keuken in en geniet van mijn lelijke kitscherige keukenklok. Hij  is zijn prijs dik waard!