Het zonnetje schijnt en het is 11 graden. De verwarming is uit maar binnen haalt de thermostaat de 21 graden. Erg gunstig voor mijn gasrekening in deze tijden van hoge gasprijzen. Hoe anders was het de afgelopen week.
Zes stormdagen op rij, een unicum. Hagel, onweer, horizontale regen en zwiepende bomen. Zes stormnachten een klapperende deur beneden mij. Ben ik de enige die er tig-keer van wakker van wordt?
Mijn benedenbuurvrouw wist het wel maar heeft er geen last van. Ze heeft haar gehoorapparaatje ’s nacht niet in. Tja…
Na een paar dagen ben ik bekaf van het slaaptekort en alle hectiek, herrie en drukte.
Ondanks het slechte weer gaan er nog best veel mensen de straat op. Waarom in hemelsnaam? Er komt een vrouw voorbij die zich met moeite staande houdt, een hondje in haar armen geklemd. Hoe zo, ga je in dit weer met je hondje wandelen. En dan ook nog tussen de flats die een windtunnel vormen waar de wind doorheen giert en fluit.
Arm beest.
Geboeid blijf ik kijken. Ze worden akelig dicht naar een boom geblazen. Gehaald, gelukkig staat ze even uit de wind bij te komen. Maar ze moet verder, langs de grote vijver. Alsof een duiveltje er mee speelt, komt er een gierend harde windvlaag die een enorme hap uit het water neemt en die zo over de weg naar de overkant blaast. Het water kletst op de weg, slaat over de vrouw heen de stoep op. Even is het stil. Ik kan het water uit haar jas bijna horen druppen. Arm hondje.
Een paar dagen daarvoor werd er dubbel glas gezet in het raam van mijn woonkamer. Het balkon had ik leeg gemaakt. Alle plantenbakken stonden in een hoek in de kamer in plastic gepakt, zodat de dierentuin in de plantenbakken bleef en niet in mijn kamer aan de wandel ging. Donderdag bleek er één zwart torretje ontsnapt en op verkenningstocht te zijn. Hem heel voorzichtig buiten gezet.
Bij het grote raam en de inloop van de deur had ik plastic vloerplaten en wat spaanplaat panelen van 2 mtr neergelegd zodat het vinyl niet zou beschadigen. Een slimme zet, zou blijken. Mijn gordijn van de balkondeur
had ik handig aan de muur op de schroef van een schilderij gehangen zodat de mannen er gemakkelijk langs konden. In de gang moest een lastige draai de kamer in gemaakt worden, dus voor de zekerheid alles uit de weg gezet, schilderijen van de muur gehaald, de hal leeg en het bed van mijn kleinzoon werd even de “jassenplek”.
Tenslotte de verwarming op 10 graden gezet, met het raam er uit en met de storm was het gevoel onder nul in de kamer.
Het regende verschrikkelijk hard en de wind stond recht op het inpandige balkon. De hoop dat het een beetje droog werken zou zijn voor de glaszetters bleek ijdel. Mijn vloer zag er in no-time uit als een glijbaan met een prutje van zaagsel, houtsplinters, lijmresten en heel veel nattigheid.
Drie mannen haalden snel en vakkundig de oude ruit eruit, stuurden secuur het nieuwe raam op een trolley naar de balkondeur om hem door de deur naar buiten tillen. Dat was peentjes zweten. Op het balkon kantelden ze de ruit zodat ze hem schuin vanaf de onderkant tegen het kozijn konden plakken. Knap werk.
Als de ruit erin zit laat een van de mannen met het meest serieuze gezicht dat hij heeft, weten dat ik het raam drie dagen niet mag wassen. Dat vind ik toch erg!
Het verschil merk ik meteen. De geluiden van buiten zijn al een stuk minder, in de temperatuur merk ik dat nog niet zo. Binnen is het beneden de 10 graden, de verwarming slaat aan.
.