Na een paar maanden rondgedobberd te hebben in het stuwmeer van de zorg, ben ik in de buurt van het “trapje” gekomen. Gelukkig ben ik een goede dobberaar, wat niet betekent dat de afgelopen maanden makkelijk waren. Integendeel. Toch was de keuze simpel: het hoofd boven water houden of verzuipen terwijl ik geen enkel zicht heb op wat er binnenin mijn lijf gebeurt, of problemen verergeren en mogelijk onomkeerbaar zijn of dat alle pijn ooit nog zal verdwijnen. Gelukkig is er niets levensbedreigends bij.
Er gloort verlichting aan de rand van het stuwmeer. Ik mag er uit.
Als eerste wordt er een noodzakelijke operatie gepland. Dat is fijn, want drie dooie vingers is geen pretje. Er is nog nooit zoveel serviesgoed gesneuveld als de laatste maanden. Schrijven, WhatsAppen, tekenen, het gaat allemaal nog lastiger dan voorheen. Om over de rest maar niet te praten.
Na de operatie mag ik zes weken mijn arm niet gebruiken. Er zijn ergere dingen, maar toch. Ben alvast aan het oefenen om de dingen met mijn linkerhand te doen, een uitdaging als je van nature rechts bent. Natuurlijk begonnen met koffiezetten, want dat is toch van levensbelang, nietwaar.
Een spijkerbroek aantrekken, rits dichtdoen en knoop vastmaken lukt ook al aardig. Uittrekken blijkt een makkie te zijn. Veters strikken? Vergeet het maar. Hoop op veel mooi weer, zodat ik mijn open schoenen met klittenband aan kan. Aardappelen schillen? Het worden heerlijke pasta-weken, dat weet ik nu al.
Terwijl ik zo aanmodder, voltrekt er zich bij mijn zoon een drama van een heel ander kaliber.
Als zzp-er in de geluidstechniek/evenementen- en theaterwereld, werd in maart zijn volle agenda tot september ineens leeg getrokken en nieuwe klussen kwamen ook maar niet af. Wanneer hij weer écht aan de slag kan is nog volkomen onduidelijk. Volgend jaar?
Een blanco agenda betekent geen inkomen. Een kleine buffer, maar dan houdt het op. Hij heeft net een nieuwe hal laten bouwen, een bescheiden gebouw, maar toch genoeg extra kosten en investeringen. Tot overmaat van ramp, vordert de oplevering van de nieuwe hal traag. Uitstel op uitstel wat dubbele lasten betekent in een tijd dat hij geen inkomsten heeft. Zijn accountant zal met de boekhouding van 2020 snel klaar zijn.
Bij de pakken neerzitten is niets voor mijn zoon en hij is creatief genoeg, al wordt het hem wel erg moeilijk gemaakt. De speciale zzp-uitkering aanvragen kan vanaf maart, het lijkt een mooie regeling van de overheid maar na drie maanden gaat het inkomen van zijn partner mee tellen en krijgt hij niets meer. Alle vaste lasten voor zijn bedrijf gaan gewoon door, daar wordt geen rekening mee gehouden en die kunnen niet van het inkomen van zijn partner betaald worden. Hun gezin met drie kinderen brengt al kosten genoeg met zich mee en vraagt daar ook de nodige inzet van beiden.
Zijn bedrijf bestaat dit jaar 15 jaar en is met keihard werken gestaag gegroeid. Hij had een duidelijk plan in het verwezenlijken van zijn dromen en dat lukte aardig.
Dan is er ineens corona. Weg alle plannen, goochelen met de buffer die hij nog heeft om het zo lang mogelijk uit te zingen. Andere plannen maken, een carrièreswitch?
En de overheid? Veel plannen, mooie beloftes, maar als puntje bij paaltje komt, blijft hij ondanks zijn harde werken op zijn 37-ste met lege handen staan.
Nee, laat mij dan maar ronddobberen in dat stuwmeer. Ook niet fijn, maar een stuk comfortabeler dan de situatie van mijn zoon en zijn gezin.