Klein leed op de vierkante decimeter

Het is stil op deze Paaszondag. Het is duidelijk dat veel mensen thuis blijven zoals gevraagd wordt door de overheid. Pasen met anderhalve meter afstand tussen mensen. Het is wennen.

De zon doet ook vandaag flink haar best. Het wordt erg warm voor de tijd van het jaar. Op mijn balkon gaan de eenjarige bloemen tegen hun natuur een tweede jaar in. Geraniums bloeien al als een beste en de Oost-Indische kers heeft al heel wat bloemknopjes die op uitbarsten staan. Dat wordt weer een roze-rood-oranje kleurfestijn. Een vetplant, ook veel te vroeg, wil niet achterblijven en showt haar gele bloemen. De clematis is nu al veel hoger het hek ingeklommen dan vorig jaar en de dwergsering heeft takjes vol geurende lichtroze bloemetjes klaar staan. De vijg waagt zich met haar eerste vruchtjes buiten het hekwerk om zo vol de warmte van de zon te pakken.
Mijn verroeste eend staat op de uitkijk en houdt geduldig de wacht.
Konijntjes huppelen over het grasveld, hun witte staartjes wippen op en neer. Een paar spelen tikkertje. Twee woerden proberen de aandacht van een vrouwtje te trekken. Vogelgeluiden, klapwiekend geruis van grote meeuwen, een schreeuw van een kraai, een ekster die kraaien bij zijn lekkere hapje weg wil houden, een paar snaterende eenden en ganzen. De grote dikke witte ganzen overschreeuwen alles met hun rumoer en kabaal. Wat kunnen die beesten toch een herrie maken.

Op straat laten mensen hun honden uit. Ik heb er nog nooit zoveel gezien. Keurig op afstand van elkaar. Anderhalve meter. De gesprekjes die je vroeger zag, zijn er niet meer. Het hondenuitlaatveldje ligt er verlaten bij. De eigenaren van de hondjes lijken geen zin te hebben om op afstand in de rij te staan wachten tot hun viervoeter naar binnen kan. Ineens wordt er veel meer gewandeld, de honden weten niet wat ze overkomt.

Er passeert een man met twee kleine witte hondjes. Niet zo bijzonder, maar ik vind het een grappig tafereel. De hondjes lijken ook al getraind op de anderhalvemeter-samenleving. Ze lopen ver uit elkaar aan hun oprollijn, elk met een duidelijk eigen idee over welke kant ze op willen. Een hondje loopt op zijn gemak achter de man, de ander huppelt nieuwsgierig vooruit. Het effect is dat de man in een soort spagaat over de stoep heen en weer getrokken wordt. Een stap vooruit, twee stappen achteruit. Af en toe staat hij stil, hij heeft geduld met zijn schatjes. Hij doet me, zoals hij daar staat, denken aan een vogelverschrikker al heeft deze geen strooien hoed of  harken als armen. Een moderne versie zullen we maar zeggen. Even verdwijnt hij achter een grote struik uit het zicht. Nieuwsgierig blijf ik kijken tot hij weer in beeld komt.

Het hondje dat achterop loopt, trekt ineens een sprintje, rent  om de man heen, schiet onder de lijn van het andere hondje door om vrolijk blaffend weer achter de man langs over de lijn te springen en herhaalt dat hetzelfde rondje keer op keer. De man, duidelijk niet bedacht op deze capriolen, raakt verstrikt in de hondenlijnen. Als een Japans dametje met ingebonden voetjes schuifelt hij naar de oversteekplek. Gelukkig is het rustig, er is weinig autoverkeer in de anderhalvemeter-samenleving. De man schuifelt verder naar de overkant waar het wandelpad naar het parkje begint. Het hondje blaft en springt over en onder lijn door en maakt zo de knoop nog ingewikkelder terwijl het andere hondje rechtdoor wil naar het lekkere luchtje dat hij ruikt.
Godzijdank staat er een bankje en als een drenkeling klampt de man zich aan deze reddingsboei vast. Ik kan bijna zijn zucht van verlichting horen. Hij probeert zijn benen uit deze Gordiaanse knoop te bevrijden, maar dat lukt niet zo goed. Niemand komt de man te hulp. De schrik voor besmetting met corona zit er goed in. Klein leed op de vierkante decimeter in de anderhalvemeter-samenleving.