Thuisonderwijs

Vandaag is een bijzondere dag. Voor mij én voor mijn kleinzoon. Oma gaat op afstand helpen met thuisonderwijs. Hoe leuk is dat?

Door het coronavirus zijn de scholen al een tijdje dicht en moeten we op 1 ½ meter afstand van elkaar blijven. Om toch contact te houden heb ik al elke avond een voorleesmoment met mijn kleinzoon van 5 jaar. Eerst zijn we begonnen in de stapel gewone boeken. Sprookjes, verhalen van Annie M.G. Schmidt, Dikkie Dik, Vos en Haas, noem maar op.
Ik heb een flinke stapel uit de kast getrokken. Mijn kleinzoon telt elke dag de ruggen in de stapel, hoeveel boeken we al hebben gehad en hoeveel we nog moeten lezen. De dikke sprookjesboeken tellen extra mee.
“Oma, dat zijn wel honderd miljoen verhaaltjes”, glundert hij.
Oma heeft een grote boekenkast.

Met mijn mobiele telefoon op het boek gericht en bewegend boven de plaatjes lees ik het verhaal voor.  Aan de andere kant kijkt hij op de telefoon van vader mee. Soms lees ik een lang verhaal, de andere dag een paar hele korte. Dat vind ie nog ’t spannendst.  Fluisterend met zijn mondje verborgen achter zijn hand vraagt hij  “Oma, zullen we nog een verhaaltje doen?”  Gevolgd door “Sst, niet tegen papa en mama zeggen”. Hij is goed in onderhandelen en pakt oma zo in. Natuurlijk doen we nog een verhaaltje.

Op de website van de Bieb, waar mijn kleinzoon enthousiast en actief lid van is, lees ik over websites als ‘De Voorleeshoek’ en ‘Bereslim’ vol kinderboeken en voorleesverhalen met en zonder luisterspelletjes. Ik stap de voor mij nog onbekende wereld van digitale kinderboeken in. Een heel andere wereld en veel interactiever dan die van mijn E-books en vooral  verrassend leuk.

Maar hoe gaat oma dit aanpakken? Ik woon 24 km verderop, hij kan niet naast oma komen zitten. Al doende vinden we uit wat het beste gaat. Eerst met de mobiele telefoon, maar de IPad blijkt beter te hanteren. Voor mij tenminste, want lezen op het kleine schermpje van mijn mobiel vind ik nog steeds lastig en ook niet fijn. Het lukt!
Er wordt een boek voorgelezen en de luisteropdrachten blijken voor hem een makkie te zijn. De verhalen vindt hij leuk. Of het nu over een cowboy gaat, een ridder met een draak of Dikkie Dik, hij kan er geen genoeg van krijgen.

Omdat het qua techniek makkelijk gaat, ontstaat het plan om mee te helpen met het thuisonderwijs zodat het drukke gezin met drie kinderen wat ontlast wordt en oma er weer wat leuks bij heeft om te doen.
Vandaag zijn we gestart. Ik zit paraat achter mijn pc en via Facetime op de IPad maak ik contact.
Ik zie een bozig gezicht. Hij heeft er nog geen zin in. Moeder is streng, “Het moet”, zegt ze en met gepaste tegenzin begint hij dan toch maar.
Ik start het eerste lesje. Oefenen met de letters ‘o‘ en ‘p‘. Er komen plaatjes in beeld van deze letters,  een jongetje dat op een stoel stapt en een meisje dat een pop heeft. We gaan de klanken oefenen, hij moet de juiste letters uit een scherm vol letters halen en een Memoryspel spelen. De muis is niet zo goed te zien en mijn kleinzoon roept al snel “Oma, waar is je vinger? Ik zie zo niets”. Dus wijs ik alles met mijn vinger aan, klik met de muis op het plaatje dat mijn kleinzoon aangeeft, om dan te bedenken dat pc mijn touchscreen heeft en ik geen muis nodig  heb. Mijn kleinzoon is sneller dan ik, maar het  lukt me steeds beter.
Als beloning mag hij het icoontje van zijn profiel aanpassen naar een poppetje dat een beetje op hem lijkt. Met krullen en een blauw shirt. Zijn naam staat er ook onder.
Op zijn gezicht verschijnt een big smile. Alle opdrachten van les 1 zijn af en alle antwoorden goed. Hij krijgt een mooi groen vinkje.  Zonder smokkelen van oma!
We sluiten af. Vanavond is het weer voorleestijd en morgen? Dan wil hij graag een nieuwe les.