Er staat een doos naast
een kop koffie op tafel.
Het deksel dichtgebonden
met een kleurig koord.
Voorzichtig maakt hij hem open.
Het verleden kijkt hem aan.
Enveloppen met het onhandige
handschrift van opa.
Opa was dyslectisch.
Woorden waren voor hem
geen verzameling letters.
Elk woord was een plaatje.
Taalbeelden
uit een verleden.
Zo tastbaar dichtbij.
Wat een schatten
voor hem bewaard gebleven.
Voorzichtig pakt hij
met licht trillende hand
de eerste envelop.
Dan de volgende.
En nog een
en nog meer
alles wil hij bekijken.
Schots en scheef
geschreven brieven
met of zonder doorhalingen
of iets ertussen gekriebeld
soms met moeite binnen de regels.
Kaarten, zelf getekend.
Vakantiekaarten,
foto’s met uitleg op de achterkant,
post-it kattenbelletjes.
Een gebruiksaanwijzing voor het zetten
van koffie voor een vriendin van oma.
Een deelnameformulier
met tekening voor een wedstrijd
tuinontwerpen.
De allereerste e-mail.
Cassettebandjes,
glinsterende Cd-schijfjes.
Met een brok in zijn keel
leest, bekijkt en voelt hij
de berichten uit het verleden.
Die opa toch.